دیوان سودمند

به به از این اطوار یار 

از چشم خنجر دار یار

از ابروی عاشق کش و 

از گرمی بازار یار

از چرخش گیسوی او ،

رنگ سیاه موی او

لب های سرخ و گونه اش ،

از سینه تبدار یار

مادر تو را ، به گریۀ اول حیات داد.

تو ،  از کجای گریه ، به مادر رسیده ای؟

ساعت را می سازیم.
به دستان خویش
و به شماره می نشنیم
تیک تاک هایش را.

بر جانمان فرو میریزند
هراس عبور لحظه ها را
و کوکشان می کنیم
باز هر دم.

برای شکنجه ی دوباره.

چرا ؟
در چشمان

هیچ حیوانی
ترس از عبور زمان نیست.

چرا اسب نجیب است.
روباه مکار.
بز دانا.
چرا از  دیو می ترسیم
در سایه های شب.

چرا انگشت

به چشم می کنیم
و می گوییم ……

آخ………….. آخ

ساعت را بشکن

هراست
خواهد ریخت.

راه ، پر حادثه و دوره همه پر خطر است

بهتر آن است ، که جامی ز لب یار زنیم

بر لب جوی نشینیم و به همراه نسیم

بوسه بر سینه و ، بر گونه دلدار زنیم

عافیت گر طلبی، گوشه میخانه بمان

و نه باید بسر کوچه چپ جار زنیم

محرم رسیده و

ماتم آغاز شد

عزا دار

عزاداری ، عزادارانم

نه غلام اینم

نه سگ درگاه او.

زاویه

فرق نگاه من تو

موقع فهمیدن

و تفاهم یعنی

کاهش دامنه زاویه ها

با لبخند

عشق یک

 حادثه کوتاه است

 ازتلاقی نگاه

نفرت اما شاید

 حاصل درک غلط