دیوان سودمند

گشته غوغا میان کی ، با کی

ماه شب تاب  و کرمک ، خاکی؟

آنکه جانش ز تیرگی، آجین         

بوده از آن منیر شب ، شاکی

که چرا بی اجازه می تابی           

بر شب  تیره ام ، به  چالاکی

نور تو می کند ، مرا رسوا        

هرچه  زشتی و آنچه  نا پاکی

چشم من تیره از سیاهی ها       

جان تو روشن است و افلاکی

کار من طعمگی به دریا شد       

کار تو صیدِ عشق و سماکی

می برم رنج  وغصه مینوشم    

می رسم عاقبت من  به هتاکی

الغرض  عقده ها گشودندم    

 در مقام راوی  و حاکی