دیوان سودمند

سر راهت

نشسته ام

با شاخه اي

از گل سرخ

و مي جويمت

به هر نشانه اي.

از نسيم ميگيرم

سراغ ترا.........

هر  صبح.

تو تنها نيستي.

اگر مرا

به قلب خود

بسپاري.

و من

با هر نفس گرمت .

زنده ميشوم

در تو

....و گرم مي كنم

دستان سردت را

باهمه هستي ام.

با جانم....

تو تنها نيستي .......

و من برخاستم

از ميان خاكستر

آتشي در دل

بر جا مانده

از آذرخش

و تو در قلبم

هويدا شدي

وحس كردم

لطافت عشق را.

و شعله ور شد

در جانم

مهرت

و من شايد

اول دلسوخته عالمم

من

آدمم.

اشگهایم را

برایت نامه می سازم

و میگویم

که قلبم

جایگاه توست

تویی تنها امید من

برای ماندن و بودن .

تویی تنها پناه این

تن رنجور.........

بیا با من بخوان

این بغض بی پایان

را از رنج این

 تنهایی ممتد

رهایم ساز

که من......

بی عشق تو هیچم

گرمی نفسهایت

گرمم می کند

وقتی

رو به دریا می نشینم.

آبی آبی می شوم

وقتی

در دریای نگاهت

غرق می شوم.

می سوزم

در حرارت احساست

وقتی نشسته ام

بر زورق عشق.

مردم

نجاتم ندهید

منِ

غریق را .

می خواهم

حل شوم در امواج

گیسوان معشوق

شما  لذت مردن را

نمی شناسید

در مسلخ عشق.

وقتی از دریچه خیس چشمانم.

نگاه می کنم

آسمان شب را .

و تو را

در بلندای آن می بینم.

می دانم که ،

مرا نظاره نشسته ای .

وقتی چشم

بر هم می گذارم

و می نشینم

بر بال خیال

و اوج می گیرم

در بی پایان ،

فضای عشق

گرمای تنت را

بر پوستم

احساس می کنم .

با همه وجود .

زمین ،

به عشق خورشید

گرم است.

چلچراغ من

خورشید وار

در نگاه تو

خانه کرده است.

من می بینم

زلال

گوهر عشق را

در چشمانت

که نم نم فرو می ریزد

از شوق .

شور را

زمزمه می کنم

در تازه بیات غروب .

و در سویدای دشت

دل به ماهور می سپارم

با امید نگاه روشن تو.

سکوت

وقتی فریاد است

که ستم کشیده باشی.

ستم

وقتی ستم است

که جفا کار

معشوقت باشد

وجفا

وقتی جفاست

که اشگ را ازدیدگان

بی اختیار

جاری کند.

این زمان

تو ،

سکوت

پر رمز و راز

عشقی.

نه

تو فریاد عشقی

همیشه قرین عشق باشی

حتی در سکوت.

قلبت را ربوده ام
ازآن مجری که میدانی.
و در میان دو دیده
نشانده ام آن را.
تا رشک ماهتاب باشد
دو دیده من.

و در کوچه میدوم به شوق
برای رسیدن به لحظه ای
کان در دانه ها چشم تو
روشن کند دلم.

آه... من
زنده می شوم
دمادم
به شوق تو.

ای همنفس
بخوان مرا.
تا با یکدگر
من و تو ما شویم و بس.

من و تو
عشق را با هم
مزمزه خواهیم کرد
در سکوت صبح.

دلم را

در میان

دستانت می نهم.....

که مرحم

درد است

عاشقان را .

و تنهاییت را

قسمت می کنم

با تنها ترین

عاشق.

و امان می برم

از شقاوت مرگ.

و سپیده دم

یاس را

به عطر افشانی

خواهم خواست

اگر دل

به دلم بسپاری.

وبوی خنک

نسیم صبح را

با هم

استنشاق

خواهیم کرد

اگر تو بخواهی. 

قلبی با من است روشن به عشق تو

لبی که تنها هنرش تکرار نام تو

و چشمانی پر نور ز دیدار تو

من خدا را در وجود تو می بینم

باور نمی کنی

نگاهی به آیینه کن.

و چنین است

که به انتظار تو نشسته ام.

زبان احساسم

چسبيده ته حلقم.

امكان سرودنم نيست.

مپرس چرا ؟....

من نيز نميدانم.

برايت شاخه گلي ميفرستم.

وماه را

اگر در آسمان باشد

امشب.

به ياد تو

نظاره خواهم كرد.

با تمام احساسم......

و با عشق......

زبان احساسم

چسبيده ته حلقم.

امكان سرودنم نيست.

مپرس چرا ؟.........

من نيز نميدانم.

پس بپذير امشب

اين شاخه گل را......

پيچيده در لفاف عشق .

هر نفسم

مرور عشق است .

ميشنوي

تكرار نام خود را

در نفسهايم.

شام تا شام.

من تناور درخت عشقم

نگاهم كن.

ببين تصاوير دلهاي عاشق را

بر پيكره ام.

من ترانه خوان عشق توام.

گوش دل بمن بسپار

تا ترا زمزمه كنم

شوري از بيات عشق.

در " زمزمه " جويبار

در " هاي و هوي " نسيم

در " ترنم ترانه " باران

در " خش وخش " شاخسار نو رسيده

ودر " چهچهه مستانه " پرنده كوچك عاشق

نام بلند تورا مي شنوم

اي هميشه عاشق

اي هميشه غريب

و.....

در نور در خشان خورشيد

در رنگ سبز طبيعت

در آبي دريا

در فيروزه فام بلند آسمان

در سرخي غروب

سيماي تابناك تو را مي بينم

اي هميشه عاشق

اي هميشه غريب

دو چشمت را

 برای بار آخر

 خوب می بینم

 که شاید مرحمی

 بر زخم جان باشد .

 و با اندوه

 جاری می شوم

در راه

 و می کوشم

 که در

تاریکی مطلق

 بدور از

زره ای امید

 دلم را

 در دل خاک

فراموشی

 فرو سازم.

 من و تو

 عاشقیم اما.........

 میان ما

 هزاران کوه و ...

 صد دریاست .

 هزاران

وحشت و تردید

 صد ها

شاید و اما ... ست.

مطمئن باش که من میدانم
تو چراعاشق باران بهاری هستی
و چرابا گلسرخ
قصه ها می سازی.
همچنین می دانم
که چرا همسفری با ماهی
در دل آبی فیروزه ای حوض حیاط.
خوب می فهمم که
تو چرابا دگران می خندی….
و چگونه به سحر
تازگی می بخشی.
خوانده ام راز تو را
از سراشیبی آن گونه خیست با اشگ
عشق رسوا تر از آن است
که با خاموشی
نشود فهمیدش …..
در نگاه عاشق .

ساعت را می سازیم.
به دستان خویش
و به شماره می نشنیم
تیک تاک هایش را.

بر جانمان فرو میریزند
هراس عبور لحظه ها را
و کوکشان می کنیم
باز هر دم.

برای شکنجه ی دوباره.

چرا ؟
در چشمان

هیچ حیوانی
ترس از عبور زمان نیست.

چرا اسب نجیب است.
روباه مکار.
بز دانا.
چرا از  دیو می ترسیم
در سایه های شب.

چرا انگشت

به چشم می کنیم
و می گوییم ……

آخ………….. آخ

ساعت را بشکن

هراست
خواهد ریخت.