دیوان سودمند

نميدانم چرا ؟

اما گرفته بغض

مجراي گلويم را

و ميخواهم بگويم

واپسين حرفم.

كه شايد ...

خود وصيتنامه اي باشد.

براي

اين تن ، تنها .

ديشب

در خواب ديدم

كه مهياي رفتنم.

مقصد ابديت بود.

اگر ابديتي باشد.

و من ......

نشسته بر سرير مرگ

نه هراسم بود.

و نه

شوقي براي رفتن.

اما

زمان ، زمان رفتن بود.

و اين را

به درستي ميدانستم.

می زنم فریاد کی دادار پاک

مر  چرا آورده ای ازخود به خاک

 تو ،مرا ، از روح  خود دادی سرشت

لوح هستی ام  چه می خواهی نوشت

گر منم  تو در زمینم جای نیست

گو  ترا این حلقه ها  درپای چیست

ور تویی من  بایدم  اعلاء شدن

قطره  ای اندر دل دریا  شدن

 این تو را در  تن چرا زندان  کنی

تا  به  کی  در  مسلک  رندان کنی

روزهجران کی شود  آخر تمام

کی چِشَم ایام وصلت را بکام